Cando a política comezou a selo todo

A data das próximas eleccións municipais xa están cerca. Debido a que se programaron para o día 22 de maio e eu cumpro a miña maioría de idade o día anterior, será a primeira vez que terei dereito ao voto. Pero que é a política? para que ía a votar se o meu voto non garantiría nada? Esas son as preguntas e o pasotismo típico nunha gran parte da poboación que non acude as urnas ou pola contra que si acude para votar ao primeiro partido que se lle pase pola cabeza ou aos que lle parezan máis carismáticos sen darlle máis voltas. Sen pararse a pensar que a política éo todo. Sen pararse a pensar o moito que se tivo que loitar para acercarnos ese mesmo dereito e todo o que simboliza. É certo que o descontento ou a pouca crenza que moita xente ten no sistema fai que non se animen a participar nas eleccións sobre todo na xente xove. Moitos son os comentarios que valoran a tódolos políticos por igual, tachándoos mesmo de ladróns autoritarios que soamente parecen botarlle unha man a súa manada de caciques ou aos cercanos ao seu ámbito persoal. Tendo ao seu servizo a maior cantidade de persoas posibles, persoas que viven cunha ampla venda nos ollos, persoas fáciles de manipular ou moldear ao seu antollo. Partidos políticos que se encargan de gañar os seus votos preocupándose por obter o apoio popular as vésperas das eleccións. Encárganse de ir polas aldeas facendo propaganda electoral. O partido que se mantén no poder intenta continualo, colocándolle bancos aos persoas anciáns das aldeas, colocando esa farola as portas da casa que tanto tempo levabas demandando, encárganse de arranxar o foxo da rúa cun pegote de asfalto como póndolle remedio a unha gran mentira... unha serie de favores sociais que son de grande axuda para o avance e o progreso da vila, claro que si! esas persoas maiores e na maior parte dos casos sen estudios iran votar para a mesma persoa que lle colocou a luz que tanta falla lle facía ao pé da casa. Polo tanto, hailles que dar o voto a dito partido, meréceno, fixeron algo por min!. Por non falar do papel da igrexa no referido a política ou ao reflexo da sociedade nos resultados electorais así como o sistema de propiedade que se vive nunha determinada rexión vai a influír. A maior parte da xente que aquí vive son pequenos propietarios agrícolas e moitos aínda hoxe viven aterrados con medo a que lles quiten o que é seu, o que tanto lles custou ter. É totalmente comprensible. Todo é política, intereses e cartos.
Antigamente o voto só estaba destinado as persoas de alto nivel cultural, persoas que ante todo tiñan coñecemento do que estaba a acontecer e dispuñan de certa mentalidade crítica para realizar unha votación coherente aos seus intereses e aos seus beneficios. Con capacidade dabondo para valorar as distintas propostas e decantarse pola que máis se aproxime aos seus ideais. As veces persoalmente opino que debería de ser así. A decisión estaría lonxe da ignorancia do pobo e polo menos serían votos realizados de maneira consciente. Pola outra banda, trátase dun dereito para elixir aos representantes de toda unha poboación e como cidadán máis debe ter dereito a tal acto. Non ter estudios moitas veces non ten que ver con dispor de cultura. E viceversa.
Para miña avoa por exemplo, votar a un determinado partido político era unha ofensa, evidentemente non vou a dicir de que partido se trataba pero agora comprendo o por qué. Non tiña estudios pero sempre a considerei unha muller moi intelixente e cun humor un tanto peculiar, as veces mesmo irónico. Como ela moita máis xente pensaría ou pensará da mesma forma. Normalmente as persoas maiores que acoden a votar constitúen un número elevado, tamén é certo que a poboación é avellentada, pero considero que en parte débese ao gran valor que eles lle outorgan as eleccións. A fin de contas, aprenderon mellor ca ninguén o significado de política despois de todo o que lle tocou vivir.
Cando as cousas van ben semella que o partido político que está no poder está facendo un bo traballo, cando as cousas van mal as culpas recaen sobre quen estea no poder independentemente de que o culpable sobre a situación económica nefasta na que se atopa o país sexan realmente eles/elas. É certo que a crise económica que hai agora mesmo ía habela de todas formas pero as formas ou as medidas oportunas para combater tal situación e erguerse que se puideron tomar dende un inicio e non se tomaron complicou todo. As crises hóuboas sempre e lamentablemente cada vez serán máis longas e menor será o espazo comprendido entre cada unha delas.
Finalmente, coido que é moi importante intentar ter sempre unha ampla visión sobre o que acontece, mentalidade crítica e aberta a calquera cambio e o máis importante: adaptarse a cada situación pois... non sobrevive o máis forte, senón o que mellor se adapta.

Máis ca unha festa

Antes da túa chegada xa te agardamos con inquietude. Coa túa marcha quedamos agardando de novo co mesmo ou quizais maior nerviosismo o teu regreso no vindeiro ano. Durante o teu paso deixas en nos unha gran pegada, marcada con maior ímpeto a partir do Xoves de Comadres. Un gran número de mulleres e algún home disfrazado baixan polo Camiño Real rodeados pola maxia e iluminación das velas, dándolle as costas ao noso castelo, o castelo de Monterrei que dende o alto divisa toda a vila. Un precioso parpadeo de estrelas sobre o ceo escuro mestúrase coa cor amarela dos focos que iluminan tal castelo mentres un fermoso e antigo camiño se enche de cores de distintos traxes, entre as cales o cigarrón é o protagonista indiscutible. Co son das súas chocas recíbese a esa cantidade de xente que baixa paseniñamente ata o noso barrio de San Lázaro na espera da túa chegada, Don Carnal. Non é só o son das chocas, é o enigma do sorriso da careta, a garra do animal que nela leva pintado, a cor das cintas da chaqueta e sobre todo o orgullo e o sentimento de saber que esa figura forma parte da nosa historia, da nosa terra, dos nosos antepasados. Tratándose pois dun sentimento arraigado a pel que esta agochado en nos durante todo o ano e que parece ser manifestado cada ano nun maior grao. Un sentimento inexplicable e a vez tan fácil de sentir que che deixa o corpo incandescente ao mesmo tempo que a pel parece mostrarse xélida ante ese son celestial para os nosos oídos que se dilúe coa música das charangas que percorren as rúas. Ese día, o Xoves de Comadres simboliza a unión dun pobo, o orgullo de pertencer a esa propia cultura, tradición e costumes. Satisfacción por formar parte de algo tan grande e valioso. Asemade, simboliza a chegada de seis días impresionantes nos cales te mesturaras coa maior expresión de diversión, sendo quen de contaxiar aos do teu carón ao mesmo tempo que eles te contaxian a ti.
Como verinesa que son, para min o mellor entroido é o da miña vila. Porén, considero que para cada un o entroido da terra que sente súa, a calor da súa xente e as súas propias tradicións distintas aos de calquera outro recuncho son iguais de dignas e merecentes de respectar pois o mellor entroido é aquel que nós mesmos sintamos noso.

"Na búsqueda dos verdadeiros piratas da Lei Sinde"

Hogano as discusións e as revoltas acaparan tódalas miradas respecto á nova lei que está a piques de ser levada a cabo, a chamada "Lei de economía sostible" máis coñecida como "Lei Sinde". Esa nova lei fará que moitas webs sexan pechadas evitando así a expansión dos seus contidos tanto de programas, como de música ou cine que ata o de agora se podían ver ou descargar de balde. Parece ser que intentan loitar contra a piratería pero o certo é que aínda non está moi claro quen son realmente os piratas.

Os artistas non serán prexudicados por este fenómeno baseado en copias dos seus productos, nin moito menos Internet os prexudica, todo o contrario, sérvelles de intermediario e de medio para a súa promoción. Pretenden que se protexan os dereitos de propiedade intelectual censurando os contidos propiamente intelectuais e culturais? E que foi da liberdade de expresión, ese non é un dereito que nos corresponde a todos? Catorce xuízos ditaron que as descargas de balde non atentaban contra ningún dereito, nin ían contra a lei. Debido as discrepancias que existían entre os xuíces españois e o goberno, decidiron por o tema en mans do propio Ministerio de Cultura en contra de todo principio de democracia. Creando unha xustiza paralela para os artistas ou máis ben as discográficas distinta a do resto de mortais. Pero... de verdade cren que se reduciría así a piratería? fora do noso país non existe tal prohibición, bastaría con colarse en webs doutros países. Internet ten unha cantidade de contido inmenso é en parte nos mesmos somos quen o creamos ao compartir información co resto de usuarios de forma libre. Si agora mesmo eu estou a escribir neste blog é grazas a esa liberdade de expresión que me brinda este medio.

Moitas películas españolas reciben diñeiro público e nos temos que mercar a prezo de ouro tal película para vela online e cunha calidade mediocre en imaxe e son. Xa é moi barata a conexión a Internet como para deixarnos o peto en algo que ata o de agora non custaba un céntimo. En países como Xapón que é un país emerxente economicamente dispoñen da banda ancha máis rápida do mundo mentres aquí nin liberdade temos para navegar a pesar do prezo máis que abusivo ao que estamos sometidos por unha velocidade de banda ancha cada vez máis baixa.

Por outro lado os cantantes e actores famosos non parecen estar moi afectados conducindo coches de alta gama e vivindo en palacios lonxe do alcance das clases sociais medias, fuxindo nalgúns casos cara outros países para non pagar impostos tan elevados como os do seu propio país. Porén, outros non podemos escapar do pago de impostos, nin de prezos abusivos, nin de manifestar as nosas opinións pese a ser a gran maioría e moito menos ser escoitados. O que de verdade é real é que en Internet non existen as fronteiras por moito que se empeñen en limitalas os intereses duns poucos.

María

"Queridos Reis Magos"

Inocencia ten seis anos recen cumpridos. Ates da chegada do Nadal terá pensado moi a fondo os agasallos que desexa que Melchor, Gaspar e Baltasar lle outorguen ao carón da súa cheminea. Estará inquieta durante esas últimas semanas. A pesar de que aínda non rematase o colexio a súa carta leva varios días escrita. Finalmente decidirá pechala e entregarlla a súa nai para que a faga chegar aquel lugar tan afastado ao que todos chaman Oriente pero ninguén sabe de certo onde está. Cando chegue a fantástica noite do cinco de Xaneiro e se meta na cama, o seu último pensamento será o protagonizado polos tres Reis Magos. Soñará con camelos cargados de regalos, con aquel detalle que esqueceu incluír na carta e con tódolos agasallos extras que chegaron de forma máxica a casa de algún que outro familiar a pesar de non deixarlle as súas botas ao carón da arbore; ao fin de contas son magos, coñéceno todo. Cando desperte o seu primeiro recordo faraa saltar dun pulo da cama e correra a despertar ao seu irmán pequeno, Iluso, que ao igual que Inocencia levaba dias agardando ese día. Xuntos correrán ata o salón, onde súa nai, Felicidade levaba xa un rato esperándoos. As súas peticións parecen estar envolvidas en papeis de cores que serán abertos ante os fortes latexos dos seus corazóns que semellaban estar a piques de saírlles do peito. Ao velos regalos, crerán que si é verdade, que os soños se cumpren e que a maxia existe.

Picardía ten once anos recen cumpridos. Antes da chegada do Nadal levaba varios días sospeitando e facéndolles preguntas aos seus pais acerca da chegada daqueles tres Reis Magos. Esa desconfianza levaraa a perda da ilusión e da fantasía que anos atrás a envolvera. Seu irmán, mais pequeno, continuaba manténdose firme nas súas crenzas mentres ela desexaría volver atrás no tempo, facer como se non soubese nada e continuar impregnándose desa maxia que agora carecía e a vez estrañaba. Porén algo fallaba, algo dentro dela comezáballe a dicir que non tódolos soños se cumpren.

Rebeldía ten dezasete anos. Ante a chegada do Nadal mostrase coa alegría de saber que as ansiadas vacacións por fin chegaban e con elas os pactos nos horarios de saídas nocturnas como quen sae na procura deses tres grandes magos. Os cales na súa casa non paraban con ningún camelo dende fai xa algún tempo, aqueles que dicían ser tres, agora parecían ser tan só dous. Rebeldía, desexaría poder escribir unha carta a un lugar afastado, na cal non se recollería nada material, senón que aqueles valores que seus pais lle dicían de cativa que incluíse na súa carta serian agora parte das súas propias peticións. Poder pórlle un selo cunha dirección concreta e pechar os ollos con forza como esforzándose por que algo se cumpra, entón así, de novo volvería a crer que os soños se cumpren e que a maxia si existe. Pois Inocencia, Picardía e Rebeldía forman parte dun mesmo todo a pesar de que xa non aparecen repartidas coas mesmas proporcións, dándolle cada vez maior prioridade a esta última.

Entende o deporte de sexo?

Tiña moitas ganas dende fai tempo de facer esta entrada. Seguro que me quedarei curta a hora de escribir, coma sempre deixarei detalles sen nomear a pesar de que me gustaría facelo pero polo menos o que escriba espero que quede ben expresado e acorde ao que realmente quero relatar. Moitas grazas de antemán a todo aquel que lle dedique unha pequena parte do seu tempo a ler isto.

O deporte foi considerado dende os seus inicios como "cousa de homes" e aínda hoxe, no século XXI non son poucas as persoas que aínda defenden ese tópico. Non son soamente algúns homes o que o consideran así senón que tamén algunhas mulleres son partícipes. En persoas de certa idade poderíase comprender debido a educación que recibiron nuns tempos nos cales o papel da muller na sociedade era nulo, porén na xuventude manifesta a sociedade conservadora e pouco animada ao cambio ou ao avance na cal vivimos.

En certos deportes dalgún modo si é permitida a participación da muller mentres noutros non está tan recoñecida; sendo o fútbol o rei no mundo do deporte. Dende cando o fútbol e un sinónimo de deporte?. Por exemplo, un atleta de elite leva a cabo unha preparación e un esforzo abismal ao lado dun futbolista sendo o seu peto tamén un abismo. Sei de certo que si pregunto polo nome dunha futbolista española dubido moito obter respostas. Haber hainas e si non se chegan a coñecer non é porque o seu papel como deportistas sexa malo senón que nos medios de comunicación cotiáns non o mostran e obviamente non se pode obter repercusión algunha. Ao abrir calquera xornal deportivo pódese probar perfectamente. Ao final, nas últimas páxinas en dúas carillas ou como moito en tres poden lerse pequenas anotacións que fan referencia ao deporte feminino en contraposición dos artículos restantes que falan maioritariamente sobre fútbol no ámbito masculino, predominando os dous clubs fortes presentes en España.

En canto ao baloncesto.... todo o mundo recoñece a Rudy Fernández, pero súa irma Marta Fernández, gran deportista no que o baloncesto feminino concirne, alguén a recoñecería? seu irmán podería vivir unha e outra vez co diñeiro que desembolsa mais Marta teno bastante máis difícil. O baloncesto feminino non vende, as únicas mulleres que se ven nunha cancha de baloncesto a través de canles que chegan a calquera fogar de España son as animadoras ou as bailarinas que saen ao terreo de xogo mentres este está detido. A repercusión nos medios sobre o tenis non é moita e a gran maioría, sabemos de que xénero é. No casting que levou a cabo unha das marcas patrocinadoras no pasado Máster encargouse de elixir as modelos recollepelotas, máis tarde tamén serían seleccionados eles con unha intención moi clara ao igual que noutros deportes como Fórmula 1 ou en Motociclismo o papel das chicas está moi ben determinado, cumpren unha función moi importante. As denominadas "umbrella girls"polos americanos, aínda que non chova nin faga sol elas aló están, na parrilla de saída co seu mellor sorriso crendo que forman parte do mundo deportivo. Está moi claro que o deporte é sexista ao igual que a publicidade e mesmo os medios de comunicación ou os propios seguidores e seguidoras. Hai quen ve o fútbol por ver o torso de 22 xogadores nun terreo de xogo ao igual quen hai que apostaría por ver un torneo de voleibol feminino no cal o uniforme deixa ver perfectamente as curvas das xogadoras... Pérdese de vista o deporte pero mentres haxa demanda na taquilla e audiencia diante dun televisor todo irá ben.

Todos os nenos nalgún momento da súa infancia reciben un balón como agasallo e algúns deles dánse conta de que o fútbol non lles gusta mentres o pai forofo por tal deporte síntese un tanto alarmado. Un día ese neno descobre que lle encanta o baile, sentirase como o pequeno Billy Elliot facendo soar tódalas alarmas ante o incrédulo de seu pai. Por que non ía a poder bailar si é o que realmente lle gusta? ah! olvidaba que ese si pode ser un deporte considerado "cousas de mulleres", non é así? E o mesmo pasa a inversa. Unha cativa que lle gusta xogar coas súas "barbies" e as súas bonecas tamén lle pode gustar xogar ao fútbol, por que non ía poder facelo?; por que custa tanto entender que unha cousa non quita a outra? Acaso o deporte non é saudable e recomendable? Parece ser cousa do diaño ver a unha rapaza xogando ao rugby, ese deporte tan masculino que require tanta forza! ou dándolle patadas a un balón. Impensable para moitos! Non son poucos os comentarios que se oen pero si son poucas as respostas que se dan para poder defendelo.

Raíces, terra, vergoña e tripar uns nos outros parece ser o "quid" da cuestión

Día a día camiñando pola rúa encóntraste con caras novas, con miradas distintas ou tal vez non sexan novas, simplemente non te fixaras nunca antes. Indefinido número de persoas se cruzaron, cruzan e cruzaran durante as nosas vidas. Algunhas teremos o pracer de coñecelas e descubrir algo novo e outras… serán tan só un individuo máis para nós e especial ao mesmo tempo para moitas outras. Alguén dixo unha vez que ninguén se cruza na túa vida só por casualidade, entran por unha razón, durante unha estación ou unha vida enteira. Os que foron quedando nun recuncho da miña memoria, pregúntome que sería deles, recordo bos momentos gardando certa nostalxia e valorando detalles que no seu momento non querían dicir nada e que agora podería extraer tanto deles que me permitirían escribir durante horas. Quen sabe… tal vez algún día volva a atoparme con eles.

A miña historia está escrita nalgún lugar e tras de min chegarán novos personaxes escribindo a súa propia. Quedando os antecesores no anonimato ao igual que hoxe descoñezo cales son os meus. Gustaríame poder deixar algún sinal da miña existencia pero non son ninguén. Intento facer a miña propia árbore xenealóxica pero algunhas pólas caen polo seu propio peso e as máis altas confúndense quedando baleiras, sen sentido, sen significado. So podería recoller unha pequena parte do que hoxe son. So podería descubrir un nome e coma moito o primeiro apelido dalgún tataravó, persoa non intelectual a cal non supón un feito relevante na historia pero quen de verdade a crearon foron eles atribuíndo méritos aos OUTROS. Non dispuña sequera de medios para chegar a perder o seu anonimato e que asoballado durante toda a súa vida víase obrigado a baixar o sombreiro cada vez que se atopaba ante o "rico" dono das terras e dono da súa vida ata certo punto. Coma este moitos máis se viron na mesma situación. Coñecían mellor ca ninguén o que era o sacrificio, a resignación, o medo e o valor das cousas pequenas en contraposición aos poucos que dispuñan de todo o que desexasen dende o seu nacemento. Mesmo antes de nacer xa dispuñan dun posto dirixente na sociedade.


Porén, hoxe ninguén se acorda diso, vivimos rodeados de "gente bien" que renega das súas raíces humildes ou de todo o parecido a dito termo. Tripando un nos outros e esfolándose ou non por chegar ao máis alto, un alto cheo de inseguridades para os que o acadan por méritos propios e a vez é un alto asegurado para os nados no seo dunha familia de gran historia económica que tentará sempre arrumbar aos que de verdade merecen estar aí.

Samhain cultura celta

Samhain! que mágoa que nós, influenciados en gran medida pola cultura dos antigos celtas (entre outros pobos) tan só nos dediquemos a comer castañas e visitar os cementerios en honra aos que xa non están.
É unha celebración de orixe celta que os escotos (celtas irlandeses) levaron ao outro lado do mar (alí converteuse en algo totalmente comercial). Hoxe en día nalgunhas zonas de Irlanda ou Escocia aínda se segue festexando. Non só como o día dos difuntos, tamén é unha data de apertura a outros mundos (ese sería o seu fundamento).
O que de verdade está claro é que forma parte dunha cultura que se perdeu e que hoxe é “copiada” de novo pensando só nos beneficios económicos do comercio. O chamado Halloween polos americanos, chegou a eles a través dos pobos celtas europeos.

Cada quen é libre de festexar ese día como queira ou como o sinta, pero que só se mostre interés por unha tradición tan antiga cando se ven cartos de por medio fai que pouco a pouco TODO perda o seu verdadeiro significado.

Xogamos?

Lanzo dous dados sobre o taboleiro e movo según o que eles prevén. Avanzo cara a casilla elixida pero de pronto sucede algo que me fai retroceder sobre os meus propios pasos. Como o mítico xogo da oca, nalgunhas ocasións avanzaba mais casillas das que o dado me permitía.
Continúo xogando e despois de camiñar un par de recadros atópome coa caveira. Os esforzos por aproximarme a meta parece que non serven de nada e de novo comeza o xogo.
Estou na casilla inicial coa mesma ilusión que no meu primeiro intento. Non me rindo e tiro os dados unha vez máis, caendo esta vez sobre unha ponte. Seguindo as regras: “de ponte a ponte tiro porque me avanza a corrente”, arrastrada como un monicreque nunha obra teatral infantil. Persoas manipuladoras e con mais maldade ca miña lévanme a retroceder ata un antigo ponte.
Comezo de novo, un pouco mais desanimada, pero continuo. Pouco despois caio presa na cárcere. Debo esperar a que alguén pase por aquí para que me bote unha man, agardo pero non vexo ninguén ao meu carón. Tal vez esté a xogar soa.
Os que antes me arrastraron cara a ponte agora parece que non están dispostos a axudarme. Énchome de valor e consigo saír polos meus propios medios. Aínda que isto me faga ir contra as normas, ninguén me pode deter; este é o meu xogo e non o quero perder.
Finalmente, guiada polo azar chego a miña meta. Sen esquecer que ao outro lado do taboleiro atopase o xogo das catro cores.
Que cor serei agora? Azul, amarelo, vermello ou verde? Porén, mentres os dados esten presentes e se deslicen por as casillas numeradas e escritas, que mais dá o que eu elixa… o que importa e ter gañas de xogar, e… o máis importante: GAÑAR.

Unha parte de min

María, ese é o nome que meus pais me deron un 21 de maio. Nome cuxo significado é a amante de Deus, nome que según din estudos, caracterízanme como unha persoa amante do fogar e da familia. Estou a nomear a miña familia, quen o ía dicir. Destrás desta imaxe aparente de persoa forte, alegre, que lle costa demostrar os seus sentimentos máis verdadeiros e íntimos está a falar da familia. Xa non é so o denominado poder do sangue, son as miñas raíces, o esprendor de sentimentos que con eles vives. Son os pequenos detalles os que os fan grandes e o mesmo tempo son os que me fan feliz.
Crecín e vivín ata o de agora aquí, lonxe das ruidosas cidades. Este é o meu lugar, o que coñecín ao azar dentro do seo dunha familia na que tamén intevén o azar e o destino. Afortunada ata o de agora, penso vagamente no que me depara o futuro sen achar resposta para as miñas preguntas ou os meus temores. Creo no poder do destino. Se algo ten que ocorrer, pasará antes ou despois sen poder remedialo. Os meus pasos só deciden o camiño que tomarei ata certo punto.

Lonxe das malas falas definome como unha persoa sinxela que lle gusta contaxiar a súa alegría a todo aquel que a sepa interpretar. Sendo capaz de pasar dun momento alegre ao máis triste que sen poder evitalo se mostra no meu rostro, e sobre todo na miña mirada. A única que non podo calar. Gustame reflexionar, aprender e saber interpretar o que está pasando ao meu carón. Disfruto con cualquer deporte dende cativa. Encantame vacilar e dar a vara a xentiña ca que estou máis cómoda. Adoro ir a aldea, estar en contacto coa natureza e disfrutar coa xente que ali vive. Non me gusta a envexa, nin a xente que te mira por riba do hombreiro, encantanme as persoas sinxelas coas que podes falar de cualquer tema sen medo a ser cuestionada. Non me gustan as mentiras nin a xente que non cumple o que promete. Non soporto as discusións, xa que me fan sentir mal comigo mesma. Intento porme no lugar dos demáis para comprender mellor o seu punto de vista pero en determinados asuntos teño que recoñecer que me é imposible poder comprendelo!

Gústame mirar ao ceo, especialmente no verán, ver un ceo compretamente azul con algunha que outra pequena nube que lle busco forma. En todas vexo a mesma figura. Un cabalo erguido sobre as súas patas traseiras. Pode que sexa a representación do meu carácter. Un caracter forte que se sinte debilitado cada vez que se sinte ofendido e intenta impoñerse.
Nas noites de verán disfruto mirando á lúa. Sen ningunha dúbida a lua chea ou a nova e a miña favorita. Brillando sobre o ceo escuro e salpicado polo parpadeo de preciosas estrelas.

Tamén me encanta ver a pegada que un avión a 1000km/h deixa sobre min, mentres por un intre me paro a pensar en cal será o seu destino e nos ocupantes que van nel. Persoas que coma min teñen o seu día a día e aínda que non compartamos os mesmos rasgos étnicos, nin teñamos a mesma fala estou segura que a forma de sentir é a mesma e non importa como chamemos a Deus nin a cor da pel.

Adoro sentir o vento no meu rostro, as gotas de choiva resbalar sobre o meu corpo e camiñar descalza sobre a herba ou a area. Encantame ler e imaxinar todo o que leo. Pensar e perderme nos meus propios pensamentos ata que estes me levan de novo a realidade.
Esta son eu... ou polo menos é unha parte de min xa que seguro que deixo numerosos detalles por mencionar. Detalles que constitúen a miña propia esencia...
.

Campeóns do mundo- Mundial 2010

Os dous equipos saen ao terreno de xogo. As cores e os gritos mestúranse entre gorros, bandeiras e rostros pintados. Por ambos lados e non moi lexos escoitas o ruido de trompetas e de bombos que fan confundir por momentos a voz do comentarista. Escoitas abucheos para o equipo rival e aplausos e palabras de ánimo para “os nosos”.
Xa está todo en orde di o colexiado. Bota man do seu chifre, mentres alguén comenta detrás túa “silencio que xa comeza” ese pitido inicial fai que durante eses 90 minutos de partido e os próximos 30 de prórroga, olvides de cómo te chamas, de onde estás, de quen es, méteste tanto no partido que es como un xogador máis.
O balón xa é acariciado polo teu equipo, acercase a área, todo o estadio se paraliza por un intre, toda España queda muda e… uf! Da mesma forma que a xogada de ouro do perigoso e fráxil extremo esquerdo holandés fainos temer o peor.
Sona o pitido final e os goles non chegan, a tensión e a emoción é máxima. Aínda temos esa media hora para marcar. O ansiado gol non chegaba. Cando só quedaban eses 4 minutos aparece un Iniestazo! O balón choca contra a rede e sae despedido, veremos ese gol infinidade de veces e non nos cansaremos, ese gol vale un mundial, o noso primeiro mundial!
A alegría explota, nótase nos rostros, nas expresións, nas miradas, na pel... Titulares e suplentes únense formando unha piña e tu mentres levantaste emocionado/a do teu asento, gritando o esperado e merecidisimo GOOOL, liberando toda esa tensión acumulada. É toda unha descarga de adrenalina. Saltas tu solo/a, miras o teu carón e todos saltan, aquí entre nos non hai rivais, abrazas os do teu lado e… é unha sensación fantástica para todos/as e en especial para quen ama o deporte, para os e as apasionadas do fútbol que comprenden con maior facilidade do que estou a falar.
Realmente INOLVIDABLE!

Apelidos Galegos

Os apelidos foron transmitidos de xeracións en xeracións ao longo dos séculos como sinal de identidade e dalgunha forma dispoñen dun importante valor patrimonial.
Existe unha aplicación do “Instituto da Lingua Galega” que che permitirá ver os teus apelidos por municipios e o número de persoas que comparten os mesmos. Aquí vos deixo o link da aplicación: Cartografía dos apelidos de Galicia

Tamén se queres saber a súa orixe entra aquí.

Por que en galego e non en castelán?

Cada vez van a menos o número de galegofalantes cousa que nunca entenderei, supoño que será polos diversos prexuízos que sufriu ao longo da historia a nosa lingua e de ser así de continuar tendo a mesma mentalidade que en séculos pasados paréceme de ignorantes. É certo que cada un é libre de falar na lingua que lle pete e máis estando nunha sociedade diglósica. Pero estou farta de oír que o galego non serve de nada, que é feo, que non me gusta, que é de incultos, que non me sae…
Persoalmente síntome orgullosa de pertencer a unha lingua e cultura propia, orgullosa de todas esas costumes, cociña, lendas e historias galegas, dunha ou outra forma son miñas. A lingua da miña terra, na que nacín e me criei, a que me deu a coñecer o que realmente significa sentir morriña.
Porque eu sempre preguntarei, por que en castelán e non en galego?

Test de concentración

Realmente a túa concentración é un punto forte? comprobao co seguinte vídeo.

Vínculos entre xemelgos

Para todos aqueles que pensen que os xemelgos sinten as dores do outro ou para os que cren que teñen conexións psíquicas de algún tipo.

Afán de lucro das multinacionais farmacéuticas

Cada vez son máis as sospeitas e a desconfianza que caen sobre as multinacionais farmacéuticas que se dedican a crear medicamentos que non curan, que tan só fan reducir os efectos prexudiciais de enfermidades como condición previa para o próspero futuro do seu negocio. Como en toda gran empresa, como o gran sistema capitalista, o afán de lucro non pode faltar. Por non falar de todas esas enfermidades pouco comúns para as cales e mellor ignorar, resultaría inútil e incluso lóxico investir un diñeiral nun medicamento no que a demanda sexa tan pequena que os costes de investigación e desenvolvemento nunca se recuperarían, non existirían as ganancias con elas. Pero... seguiríanos parecendo lóxico se nos mesmos sufriramos unha enfermidade rara ou algúns dos nosos achegados? Abofé que NON. E de ser unha enfermidade expandida como pode ser o cancro, compensaría economicamente curar a tanto enfermo? soan moi crueis as miñas palabras, oxalá me equivoque e algún día teña que rectificar.

Así pois, tampouco se pode pasar por riba o papel dos países subdesenvolvidos, nos cales son levados a cabo ensaios clínicos cobrándose a vida doutras persoas ou deixándoos simplemente con danos irreversibles.

María