*Natureza*

Son vella, moi vella e cos anos percateime da miña gran beleza e da miña enorme riqueza. Comigo xogaron nenos e nenas ao longo da súa infancia. Eu mesma observei como crecían sáns e felices, eu mesma fun compañeira de tódalas súas transnadas e das súas falcatruadas. Fun testemuña das súas alegrías, deses sorrisos contaxiosos que só un neno che pode brindar, desas miradas doces e pícaras que apenas causan danos. O seu recuncho preferido atopábase sen dúbida xunto o refrexo do meu mirar, un fermoso lago ao carón das miñas fieis arboredas. Gustábame dar un forte soplo e ver como as follas caían sobre a auga e flotaban ata finalmente quedar pegadas nalgunha parte dos seus corpiños medio espidos, naquelas tardes estivais.
Mentres, seus pais, atopábanse sentados sobre o meu longo vestido verde. Á sombra dunha bonita árbore contemplabado as escasas nubes que o meu respirar movía nun ceo completamente azul e baleiro. Entusiasmados buscábanlle parecidos as súas formas, inhalaban aire puro e sen baixar a mirada do ceo, pechaban os ollos ao mesmo tempo que o seu oído capta o meu lixeiro respirar. Intentan mesturarse comigo e gozar da maravillosa tranquilidade que lle estou a ofrecer.
Caída a noite esas miradas volvíanse centrar de novo no ceo, pero esta vez sería nun ceo escuro, luminado tan só polo pequeno esplendor das estrelas . Unha vez máis fundíanse sobre eses pequenos brillos buscando talvez algún tipo de resposta neles ou… simplemente gustaballes estar así. Eu sentíame forte, lexos das feridas que me provocaban as ciudades. Eses continuos ruidos e fumes interferían no meu respiro, impedíanme oír ou ver o sorriso da infancia, xa non notaba nin a máis mínima mostra de afecto hacia a min, a xente parecía estar demasiado ocupada. Agora sentíame soa, sufría e choraba durante días. A través dun ceo negro asomaba contínuos periodos de choiva, ata que unha noite decidín non espertar.

.

O mundo darredor de min

Fantástico fragmento que aparece na contraportada do encantador libro ´´Memorias dun neno labrego´´ por Xosé Neira Vilas.

Eu xa non sei se desvarío. Vexo o mundo darredor de min e adoezo por entendelo. Vexo sombras e luces, nubeiros que viaxan, lume, árbores. Que é todo esto? Ninguén me di, poño por caso, para que sirven as estrelas nin onde morren os paxaros. Sei de certo que moitísimos anos antes de nacer eu xa había sol e penedos e fuxía a auga polo río. E estou seguro que todo seguirá igual despois que eu morra. Virá máis xente e máis, tripando uns nos outros, esquecéndose adrede dos que morreron, coma se non houbesen vivido.

Escribir no caderno - quen o diría!- é coma baldeirar o corazón. Parece un milagre, pois ó fin de contas non pasa de ser unha conversa comigo mesmo. Pero para min é milagre todo, dende as pingueiras da chuvia ata o canto do grilo.

´´Mi vida sin mi´´

´´Mi vida sin mi´´ é unha das miñas películas favoritas. Dirixida por Isabel Coixet e protagonizada por Sarah Polley. Nela os sentimentos xogan un importante papel dende o inicio ata o fin. Tras un recoñecemento médico, Ann decide nunha lista de cousas que facer antes de que unha enfermidade termine coa súa vida. Oculta aos seus seres queridos o que está a suceder e comeza a descubrir o pracer da vida. Este texto aparece nunha escena da película, espero que vos guste.

-Esta es ti. Os ollos pechados, baixo a choiva. Nunca imaxinaches que farías algo así, nunca te viras como... non sei como describilo... como unha desas persoas as que lles gusta a lúa, ou que pasan horas contemplando o mar ou a posta de sol.. seguro que sabes de que xente estou falando ou... talvez non. Da igual, a ti gústache estar así, desafiando o frío, sentindo como a agua empapa a túa camiseta e te molla a pel, e notar como a tierra se volve mullida baixo os teus pés e... o olor e o son da choiva o golpear as follas. Todas esas cousas que din os libros que non liches.
Esta eres tu, quen o ia dicir... TU.

´´Negra sombra´´

Deste poema, ´´Negra sombra´´ que Rosalía de Castro publicou en Follas novas (1880) creouse unha das máis emblemáticas composicións da música e da literatura galega. Xosé Montés Capón (Lugo,1840-1899) encargouse de unir estas letras. Foi presentada por primeira vez no Gran Teatro da Habana en 1892.

Hoxe en día sabemos que Rosalía foi unha muller consciente de crear unha obra literaria rupturista no seu tempo, por ser feita dende unha óptica femenina, galega e en galego. Nesta poesía subxetiva e existencial como o é ´´Negra sombra´´ a súa fe na existencia doutra vida despois da morte concrétase nuns entes pouco ortodoxos que se moven entre o real e o etéreo aos que chama sombras, persoas queridas por a propia autora que están mortas, pero das que ela sente moitas veces a súa presenza, como por exemplo súa nai, seus fillos mortos... Ao mesmo tempo, a negra sombra simboliza a dor de vivir.

Aquí tedes unha preciosa versión realizada por Carlos Nuñez e Luz Casal.