"Queridos Reis Magos"

Inocencia ten seis anos recen cumpridos. Ates da chegada do Nadal terá pensado moi a fondo os agasallos que desexa que Melchor, Gaspar e Baltasar lle outorguen ao carón da súa cheminea. Estará inquieta durante esas últimas semanas. A pesar de que aínda non rematase o colexio a súa carta leva varios días escrita. Finalmente decidirá pechala e entregarlla a súa nai para que a faga chegar aquel lugar tan afastado ao que todos chaman Oriente pero ninguén sabe de certo onde está. Cando chegue a fantástica noite do cinco de Xaneiro e se meta na cama, o seu último pensamento será o protagonizado polos tres Reis Magos. Soñará con camelos cargados de regalos, con aquel detalle que esqueceu incluír na carta e con tódolos agasallos extras que chegaron de forma máxica a casa de algún que outro familiar a pesar de non deixarlle as súas botas ao carón da arbore; ao fin de contas son magos, coñéceno todo. Cando desperte o seu primeiro recordo faraa saltar dun pulo da cama e correra a despertar ao seu irmán pequeno, Iluso, que ao igual que Inocencia levaba dias agardando ese día. Xuntos correrán ata o salón, onde súa nai, Felicidade levaba xa un rato esperándoos. As súas peticións parecen estar envolvidas en papeis de cores que serán abertos ante os fortes latexos dos seus corazóns que semellaban estar a piques de saírlles do peito. Ao velos regalos, crerán que si é verdade, que os soños se cumpren e que a maxia existe.

Picardía ten once anos recen cumpridos. Antes da chegada do Nadal levaba varios días sospeitando e facéndolles preguntas aos seus pais acerca da chegada daqueles tres Reis Magos. Esa desconfianza levaraa a perda da ilusión e da fantasía que anos atrás a envolvera. Seu irmán, mais pequeno, continuaba manténdose firme nas súas crenzas mentres ela desexaría volver atrás no tempo, facer como se non soubese nada e continuar impregnándose desa maxia que agora carecía e a vez estrañaba. Porén algo fallaba, algo dentro dela comezáballe a dicir que non tódolos soños se cumpren.

Rebeldía ten dezasete anos. Ante a chegada do Nadal mostrase coa alegría de saber que as ansiadas vacacións por fin chegaban e con elas os pactos nos horarios de saídas nocturnas como quen sae na procura deses tres grandes magos. Os cales na súa casa non paraban con ningún camelo dende fai xa algún tempo, aqueles que dicían ser tres, agora parecían ser tan só dous. Rebeldía, desexaría poder escribir unha carta a un lugar afastado, na cal non se recollería nada material, senón que aqueles valores que seus pais lle dicían de cativa que incluíse na súa carta serian agora parte das súas propias peticións. Poder pórlle un selo cunha dirección concreta e pechar os ollos con forza como esforzándose por que algo se cumpra, entón así, de novo volvería a crer que os soños se cumpren e que a maxia si existe. Pois Inocencia, Picardía e Rebeldía forman parte dun mesmo todo a pesar de que xa non aparecen repartidas coas mesmas proporcións, dándolle cada vez maior prioridade a esta última.

Entende o deporte de sexo?

Tiña moitas ganas dende fai tempo de facer esta entrada. Seguro que me quedarei curta a hora de escribir, coma sempre deixarei detalles sen nomear a pesar de que me gustaría facelo pero polo menos o que escriba espero que quede ben expresado e acorde ao que realmente quero relatar. Moitas grazas de antemán a todo aquel que lle dedique unha pequena parte do seu tempo a ler isto.

O deporte foi considerado dende os seus inicios como "cousa de homes" e aínda hoxe, no século XXI non son poucas as persoas que aínda defenden ese tópico. Non son soamente algúns homes o que o consideran así senón que tamén algunhas mulleres son partícipes. En persoas de certa idade poderíase comprender debido a educación que recibiron nuns tempos nos cales o papel da muller na sociedade era nulo, porén na xuventude manifesta a sociedade conservadora e pouco animada ao cambio ou ao avance na cal vivimos.

En certos deportes dalgún modo si é permitida a participación da muller mentres noutros non está tan recoñecida; sendo o fútbol o rei no mundo do deporte. Dende cando o fútbol e un sinónimo de deporte?. Por exemplo, un atleta de elite leva a cabo unha preparación e un esforzo abismal ao lado dun futbolista sendo o seu peto tamén un abismo. Sei de certo que si pregunto polo nome dunha futbolista española dubido moito obter respostas. Haber hainas e si non se chegan a coñecer non é porque o seu papel como deportistas sexa malo senón que nos medios de comunicación cotiáns non o mostran e obviamente non se pode obter repercusión algunha. Ao abrir calquera xornal deportivo pódese probar perfectamente. Ao final, nas últimas páxinas en dúas carillas ou como moito en tres poden lerse pequenas anotacións que fan referencia ao deporte feminino en contraposición dos artículos restantes que falan maioritariamente sobre fútbol no ámbito masculino, predominando os dous clubs fortes presentes en España.

En canto ao baloncesto.... todo o mundo recoñece a Rudy Fernández, pero súa irma Marta Fernández, gran deportista no que o baloncesto feminino concirne, alguén a recoñecería? seu irmán podería vivir unha e outra vez co diñeiro que desembolsa mais Marta teno bastante máis difícil. O baloncesto feminino non vende, as únicas mulleres que se ven nunha cancha de baloncesto a través de canles que chegan a calquera fogar de España son as animadoras ou as bailarinas que saen ao terreo de xogo mentres este está detido. A repercusión nos medios sobre o tenis non é moita e a gran maioría, sabemos de que xénero é. No casting que levou a cabo unha das marcas patrocinadoras no pasado Máster encargouse de elixir as modelos recollepelotas, máis tarde tamén serían seleccionados eles con unha intención moi clara ao igual que noutros deportes como Fórmula 1 ou en Motociclismo o papel das chicas está moi ben determinado, cumpren unha función moi importante. As denominadas "umbrella girls"polos americanos, aínda que non chova nin faga sol elas aló están, na parrilla de saída co seu mellor sorriso crendo que forman parte do mundo deportivo. Está moi claro que o deporte é sexista ao igual que a publicidade e mesmo os medios de comunicación ou os propios seguidores e seguidoras. Hai quen ve o fútbol por ver o torso de 22 xogadores nun terreo de xogo ao igual quen hai que apostaría por ver un torneo de voleibol feminino no cal o uniforme deixa ver perfectamente as curvas das xogadoras... Pérdese de vista o deporte pero mentres haxa demanda na taquilla e audiencia diante dun televisor todo irá ben.

Todos os nenos nalgún momento da súa infancia reciben un balón como agasallo e algúns deles dánse conta de que o fútbol non lles gusta mentres o pai forofo por tal deporte síntese un tanto alarmado. Un día ese neno descobre que lle encanta o baile, sentirase como o pequeno Billy Elliot facendo soar tódalas alarmas ante o incrédulo de seu pai. Por que non ía a poder bailar si é o que realmente lle gusta? ah! olvidaba que ese si pode ser un deporte considerado "cousas de mulleres", non é así? E o mesmo pasa a inversa. Unha cativa que lle gusta xogar coas súas "barbies" e as súas bonecas tamén lle pode gustar xogar ao fútbol, por que non ía poder facelo?; por que custa tanto entender que unha cousa non quita a outra? Acaso o deporte non é saudable e recomendable? Parece ser cousa do diaño ver a unha rapaza xogando ao rugby, ese deporte tan masculino que require tanta forza! ou dándolle patadas a un balón. Impensable para moitos! Non son poucos os comentarios que se oen pero si son poucas as respostas que se dan para poder defendelo.