Acrobacias con balóns de baloncesto

Aquí mostrasenos o que estes rapaces son capaces de facer con pelotas de baloncesto e con acrobacias e malabarismos.

Lavando un ferrari

Para moitos poder chegar a ter un ferrari e todo un soño, e algúns soñan máis ca outros.

"Vas acabar sendo forte"

O gran soño de todo neno

A queimada, tradición galega

Seguindo a tradición galega, para espantar as meigas, non hai nada mellor que preparar una boa quiemada e recitar o seu conxuro. Pénsase que a orixe desta tradición aparece nos séculos XI e XII coincidindo coa construcción da Catedral de Santiago. Aínda que non está moi clara a procedencia exacta deste costume, o que sí sabemos é que é milenario.

A QUEIMADA, RECEITA E CONXURO

A queimada é una bebida feita a base de augardente e azucre, a que se lle prende lume e deixase arder durante un tempo. A súa preparación tamén se lle pode engadir a pel dun limón, dunha laranxa e gráns de café.

A queimada non é só una bebida tradicional galega e ademáis todo un ritual xa que mentres se prepara é recitado un conxuro para alexar as bruxas e quedar liberado de todo mal.

UNHA RECEITA DA QUEIMADA

Ingredientes:

Augardente, azucre branco e fino, pel dun limón ou laranxa e gráns de café.

Preparación:

Nun recipiente de barro cocido vértese a augardente e o azucre, 120 gramos por cada litro de augardente. Añadese a pel do limón e o café.

Remóvese e encéndese lume, mediante un cazo no que anteriormente collemos augardente. Moi despacio colócase o cazo cerca do recipiente para que o lume pase dun o outro. Remóvese ata que o azucre se consuma.

No mesmo cazo bótase de novo un pouco azucre, esta vez seco e móvese ata convertilo en almíbar. Vértese sobre as chamas e removendoo espérase a que as lapas teñan una cor azulada, continuaráse ata que se queime casi todo o alcol. Déixase apagar e sírvese.

O CONXURO DA QUEIMADA

Mouchos, coruxas, sapos e bruxas.
Demos, trasgos e diaños,
espritos das nevoadas veigas.
Corvos, pintigas e meigas:
feitizos das manciñeiras.
Podres cañotas furadas,
fogar dos vermes e alimañas.
Lume das Santas Compañas,
mal de ollo, negros meigallos,
cheiro dos mortos, tronos e raios.
Oubeo do can, pregón da morte;
fuciño do sátiro e pe do coello.
Pecadora lingua da mala muller
casada cun home vello.
Averno de Satán e Belcebú,
lume dos cadavres ardentes,
corpos mutilados dos indecentes,
peidos dos infernales cús,
muxido da mar embravecida.
Barriga inútil da muller solteira,
falar dos gatos que andan á xaneira,
guedella porca da cabra mal parida.
Con este fol levantarei
as chamas deste lume
que asemella ao do Inferno,
e fuxirán as bruxas
a cabalo das súas escobas,
indose bañar na praia
das areas gordas.
¡Oide, oide! os ruxidos
que dan as que non poden
deixar de queimarse no augardente
quedando así purificadas.
E cando este brebaxe
baixe polas nosas gorxas,
quedaremos libres dos males
da nosa alma e de todo embruxamento.
Forzas do ar, terra, mar e lume,
a vós fago esta chamada:
si é verdade que tendes máis poder

que a humana xente,
eiquí e agora, facede cós espritos
dos amigos que estan fóra,
participen con nós desta Queimada.

Maxia divertida

Esto si que é maxia, espero que vos guste.

O pozo de Arán

Esta é unha das miñas cancións preferidas.
Contan as lendas que en Irlanda gáelica había un pozo máxico situado nas Illas de Arán. A auga dese pozo tiña propiedades curativas e os homes e mulleres da época acudían a el intentando sanar as súas enfermidades.
O Pozo de Arán de Carlos Núñez céntrase nunha historia que sucede alí. É a historia dunha nai que sofre ante a cegueira do seu fillo e non pode facer nada por solucionalo. Pero... nun soño "descubre" o Pozo de Arán, descubre que as súas luminosas augas tamén traerán luz á mirada do cativo.

En defensa do Galego

Castelao dicía que o apagamento dunha lingua corresponde a dexeneración do pobo que a fala e á rendición da súa nacionalidade.

O galego que non fala
na lingua da súa terra,
nin sabe o que ten de seu,
nin é merecente dela.

Pondal deixounos o seguinte poema: FALADE GALLEGO, ia dirixido especialmente as mozas de A Coruña.

Miniñas da Cruña.
d´amabre despejo,
de falas graciosas
e pasos ligeros,
deixá de Castilla
os duros acentos:
falade miniñas
falade gallego.

Cand´é que vos ouzo,
a patria esquecemento,
falar esas duras,
palabras de ferro,
non sei o que peno:
falade, miniñas,
falade gallego.

Mas cando falades
nos patrios acentos,
envoltos no voso
angélico alento.
parece que escuito
un canto do ceo:
falade, miniñas
falade gallego.