Xa está todo en orde di o colexiado. Bota man do seu chifre, mentres alguén comenta detrás túa “silencio que xa comeza” ese pitido inicial fai que durante eses 90 minutos de partido e os próximos 30 de prórroga, olvides de cómo te chamas, de onde estás, de quen es, méteste tanto no partido que es como un xogador máis.
O balón xa é acariciado polo teu equipo, acercase a área, todo o estadio se paraliza por un intre, toda España queda muda e… uf! Da mesma forma que a xogada de ouro do perigoso e fráxil extremo esquerdo holandés fainos temer o peor.
Sona o pitido final e os goles non chegan, a tensión e a emoción é máxima. Aínda temos esa media hora para marcar. O ansiado gol non chegaba. Cando só quedaban eses 4 minutos aparece un Iniestazo! O balón choca contra a rede e sae despedido, veremos ese gol infinidade de veces e non nos cansaremos, ese gol vale un mundial, o noso primeiro mundial!
A alegría explota, nótase nos rostros, nas expresións, nas miradas, na pel... Titulares e suplentes únense formando unha piña e tu mentres levantaste emocionado/a do teu asento, gritando o esperado e merecidisimo GOOOL, liberando toda esa tensión acumulada. É toda unha descarga de adrenalina. Saltas tu solo/a, miras o teu carón e todos saltan, aquí entre nos non hai rivais, abrazas os do teu lado e… é unha sensación fantástica para todos/as e en especial para quen ama o deporte, para os e as apasionadas do fútbol que comprenden con maior facilidade do que estou a falar.
Realmente INOLVIDABLE!
